مؤلف در کتاب حاضر بر این باور است که اولاً احکام مرتبط با عزت نفس و متأثر از این مفهوم روان‌شناختی، در سراسر فقه فراوان است و ثانیاً بر اساس همین احکام گستردۀ فقهی می‌توان به تأسیس قاعده‌ای فقهی پرداخت. وی نام این قاعده را «قاعدۀ عزت نفس» می‌نهد و می‌کوشد با تطبیق شاخصه‌های قاعدۀ فقهی بر عزت نفس، دلیل برخی احکام فقهی را بر اساس این قاعده مستدل سازد. او دراین‌باره نمونه‌هایی می‌آورد و در ادامه، به آثار تربیتی عزت نفس می‌پردازد و تأکید می‌کند که توجه به این آثار، در استنباط حکم فقهی اثرگذار است.